اقتضای طبیعت اجرای موضوع پیمان به گونه ایست که عامل زمان در آن تاثیر به سزایی دارد. معمولا زمان تکمیل پروژه، جنبه مهمی از قرارداد پروژه می باشد. به طورکلی، کارفرما نیاز خاصی به پروژه دارد و ممکن است به ترتیبات و توافق های خاصی برای استفاده از تسهیلات کامل شده در تاریخی خاص اقدام کرده باشد. نکته مهم این است که پیمانکار ممکن است. ادعای به ظاهر مالی در خصوص زمان نداشته باشد اما تمدید زمان برای پیمانکار مهم است. چرا که از نظر پولی به نفع اوست، زیرا از لزوم سرعت بخشیدن به کار که پرهزینه است، جلوگیری می کند، یا آنکه ممکن است لزوم رجوع به وجه التزام (خسارت عدم انجام تعهد به موقع) را از بین برد. حتی اگر چنین به نظربرسد که پروژه می تواند در زمان پیش بینی شده به اتمام برسد، عاقتنه است که راه های قانونی تمدید زمانی را جستجو کند. این گونه تمدیدهای زمانی، حتی اگر لازم به نظر نرسند، فرصتی با ارزش ایجاد می کنند که پیمانکار بتواند در صورت بروز هر گونه تاخیر غیرموجه بعدی از آن ها استفاده کند. به نظر می رسد در شرایط عمومی پیمان در ایران کاستی هایی در زمینه ماده های مربوط به تمدید زمان وجود دارد. شرایط قراردادهای عمومی پیمان در ایران با قواعد عمومی بین المللی رویدادهایی که به آن ها تمدید زمان تعلق میگیرد، یکسان نمی باشند و بالطبع ریسک های متفاوتی را برای پیمانکار به همراه دارند. افزایش ریسک نیز به معنی افزایش قیمت پیشنهادی پیمانکار در مناقصه است تا هزینه های وی برای جبران خسارت ناشی از تاخیر پوشش داده شود. این مقایسه نشان داد که شرایط عمومی پیمان نسبت به شرایط قراردادهای بین المللی ریسک بالاتری را برای پیمانکاران به همراه دارد.