بر اساس استاندارد PMBOK قراردادها به سه نوع تقسیم می شوند

۱- قراداد هزینه قابل مصرف یا Cost Reimbursable : در این نوع قرارداد پیمانکاران بر اساس صورت وضعیت ارسالی و میزان کارکرد, پول دریافت می کنند. این نوع قرارداد برای کارفرما ریسک زیادتر و برای پیمانکار ریسک کمتری دارد. زمانی که نوع و دامنه کار مشخص نباشد پیشنهاد می گردد که از این نوع قرارداد استفاده گردد. لازم به ذکر است این نوع قرارداد خود به چند نوع تقسیم می گردد:

۱-۱-قرارداد CPPC : در این قرارداد, به پیمانکار براساس هزینه پرداخت شده به اضافه درصدی از هزینه بعنوان سود, پرداخت می گردد.

۱-۲-قرارداد CPFF: در این قرارداد, به پیمانکار براساس هزینه پرداخت شده به اضافه سود ثابت (قبلا توافق شده است), پرداخت می گردد.

۱-۳-قرارداد CPIF : در این قرارداد, به پیمانکار براساس هزینه پرداخت شده به اضافه سود و همچنین به اضافه مبلغی بعنوان پاداش براساس عملکرد مناسب, پرداخت می گردد.

۲- قرارداد قیمت ثابت یا Fixed Price : این قرارداد یکی از متداول ترین نوع قراردادها می باشد. در این نوع قرارداد بین کارفرما و پیمانکار مبلغ ثابتی تعیین می گردد و در ازای انجام کل کار پرداخت می گردد.. این نوع قرارداد برای کارفرما ریسک کمتر و برای پیمانکار ریسک بیشتری دارد. زمانی که نوع و دامنه کار تقریبا مشخص باشد پیشنهاد می گردد که از این نوع قرارداد استفاده گردد. به این قرارداد Lump Sum نیز می گویند.

۳-قرارداد زمان و مواد یا T&M: این نوع قرارداد ترکیبی از قرارداد CR و FP است. در این قرارداد بر اساس هر واحد کار, پول پرداخت می گردد. بطور مثال می گویند به ازای تولید هر واحد قطعه ۱۲۰۰۰ ریال پرداخت می گردد. این نوع قرارداد زمانیکه که حجم پولی و مدت زمان قرارداد کم باشد پیشنهاد می گردد.