آیا در حقوق تجارت بین الملل،علاوه بر طرفین قرارداد،قاضی یا داور می تواند علاوه بر تفسیر،مبادرت به تکمیل قرارداد نماید

در حقوق ایران هیچ نص صریح یا ضمنی در مورد تفاوت تفسیر و تکمیل قرارداد وجود ندارد؛اما یکی از حقوقدانان معتقد است دادگاه می تواند با استفاده از عرف و عادات مسلم،اقدام به رفع نقایص قرارداد و تکمیل اراده متعاملین نماید و این اقدام وی تکمیل قرارداد است که با استفاده از اختیارات قانونی،انجام شده و ماهیتا تفسیر قرارداد محسوب نمی شود.در حقوق تجارت بین الملل در کنوانسیون های ۱۹۶۴ لاهه و کنوانسیون وین هیچ اشاره صریح یا ضمنی به تکمیل قرارداد نگردیده است.تدوین کنندگان اصول موسسه هم بین تفسیر مقررات اصول و تکمیل آن قایل به تمیز شده اند(ماده۱-۶) و هم بین تفسیر قرارداد و تکمیل آن(مواد۸-۴تا۱-۴)  در نظام حقوق تجارت بین الملل،تفاوت تفسیر قرارداد با تکمیل آن ماهوی و محوری می باشد،زیرا تفسیر قرارداد به معنای کشف قصد واقعی یا نوعی متعاقدین در پرتو کنوانسیون و اسناد بین المللی است؛اما در تکمیل قرارداد،مرجع حل اختلاف به هیچ وجه در صدد تعیین و استنباط قصد واقعی یا نوعی طرفین نیست،بلکه هدف آن برطرف کردن خلاها و نواقص قراردادی است.بنابراین در فرایند تکمیل قرارداد قاضی یا داور با استفاده از معیارهای عینی و ملموس مانند «حسن نیت» و «متعارف بودن» اراده طرفین را تکمیل می نماید(ماده۸-۴ اصول موسسه) در اصول موسسه تکمیل قرارداد به وسیله دادگاه یا داور با تعیین شرط مناسب پذیرفته شده است اما در این خصوص آزادی مطلق ندارد و در بند ۲ ماده ۸-۴ معیارهایی را در تعیین شرط مناسب برشمرده است.

?تدوین کننده:محمد باقر مردانه