مدیریت پروژه حرفه ای و جایگاه آن در پروژه های عمرانی ایران
خلاصه مقاله
قبلا پروژه های عمرانی در کشورمان به روش متعارف، متشکل از سه عامل کارفرما، مشاور و پیمانکار انجام می گرفته که با مشکلات و معضلات متعدد و افزایش ریسک کارفرما مواجه بوده است.
جهت رفع مشکلات فوق در سال ۱۳۷۸ سازمان برنامه و بودجه و وزارت نفت و متعاقب آن سازمان مدیریت و برنامه ریزی اقدام به معرفی و پیشنهاد روش مدیریت طرح (چهار عاملی) نمودند که سه عامل آن مشابه روش متعارف و عامل چهارم آن مدیر طرح میباشد و از روشهای بروی سپاریِ مدیریت پروژه است که باعث هماهنگی هر چه بیشتر بین طراحی و ساخت، انتقال تجارب اجرایی به طراحی به منظور افزایش قابلیت ساخت و مهندسی ارزش، کاهش ادعاها و اختلافات، کاهش زمان پروژه با همپوشانی طراحی و ساخت، ونهایتا بهبود و ارتقاء سیستم متعارف و کاهش ریسکهای کارفرما میگردد. عدم برخورداری مدیر طرح از قابلیتهای لازم و همچنین عدم تعامل موثر کارفرما با وی سبب گردیده با گذشت بیش از ۱۶ سال از ابلاغ و اجرایی شدن دستورالعمل مربوط به آن، نه تنها اهداف فوق الذکر محقق نگردیده بلکه باعث ایجاد مشکلات گوناگون و جدیدی در اجرای پروژه ها شده است. این مقاله در پی آن است که صلاحیت های مورد نیاز مدیریت طرح و تعامل موثری را که میبایست بین کارفرما و مدیر طرح برقرار باشد، مشخص نموده و پیشنهاداتی جهت اصلاح سیستم فوق ارائه نماید.
دیدگاهتان را بنویسید